VC Sleen MC1 – Oranje Nassau MC2 (3 – 1)
Elke keer als je op de tribune zit vallen je soms toch steeds dezelfde zaken op in het veld. De dames van MC1 beginnen met volle overgave, energie en wilskracht, maar ergens in de wedstrijd komt er altijd zo'n moment van vergetelheid, onoplettendheid, wellicht is het iets anders.
Na twee heerlijk ontspannen sets, waar er geen wolkje aan de lucht was werd er plots rommelig en ongeconcentreerd aan de derde set begonnen. Deze werd dus ook ingeleverd en is dan ook meteen het verschil tussen 6e of derde op de ranglijst staan. Maar buiten het feit dat de derde set verloren ging, zag het er in de vierde set weer uit zoals vanouds en bij dit team komt dan altijd hetzelfde naar voren. Ik zou dit DNA van het MC1 team dan ook als volgt willen omschrijven.
Je hebt teamgenoten heel hard nodig om de punten binnen te halen. Eén sterspeler in het team is ontoereikend om de overwinning veilig te stellen. Samenwerking in volleybal is geen loze kreet, maar de essentie van het spel. Je staat daarbij ook nog eens met relatief veel mensen op een klein veld, terwijl de onderlinge afhankelijkheid groot is. Het is dus onmogelijk iemand in je team te negeren. Acceptatie en tolerantie zijn voorwaarden voor succes. Er moet balans zijn tussen ruimte nemen en ruimte geven, tussen het belang van het ego en het teambelang. Een prachtig uitgespeelde aanval na een geweldige verdedigende actie is een prestatie van het hele team. Als volleyballer leer je om fouten van jezelf of van je teamgenoten te accepteren. Net zoals je leert te genieten van een prachtige aanval die tot stand kwam doordat jij de eerste bal goed naar de spelverdeler speelde.
Vriendschap, samenwerking en teamgeest kenmerken nou juist de dit Meisjes C1 team en het leuke is dat we er nog jaren van kunnen genieten. De uiteindelijke setstanden waren 25-15, 25-17, 23-25, 25-13.
Volgende week zijn de meiden vrij en de week daarna zijn we te vinden in Bedum, wat in Groningen ligt en niet in Turkije.
Groeten
Simon Driepunter